Η αύξηση της ανεργίας στην Κύπρο, ιδίως ανάμεσα στους νέους, θα πρέπει να προβληματίσει τον καθένα. Ποτέ στο παρελθόν, εδώ και τρεις δεκαετίες – από τα χρόνια της εισβολής του ’74 – η Κύπρος δεν είχε πρόβλημα ανεργίας στην έκταση που σημειώνεται σήμερα.
Οι ρυθμοί αύξησης της ανεργίας στην Κύπρο είναι ο πιο ανησυχητικός παράγοντας. Το ποσοστό ανεργίας στους άνδρες ήταν τον Απρίλιο 6,9%, στις γυναίκες 6,7% και στους νέους κάτω των 25 ετών 18,1% (στοιχεία Μαρτίου). Για μια μικρή και ευέλικτη οικονομία όπως η κυπριακή, αυτή η εικόνα συνιστά σοβαρή επιδείνωση. Πρόκειται για την πιο επιβλαβή για την κοινωνία συνέπεια της περιπέτειας στην οποία βρίσκεται η οικονομία μας και δυνατόν να κρατήσει για πολύ ακόμα, με τον τρόπο που χειρίζεται τα θέματα η κυβέρνηση Χριστόφια.
Κοιτάζοντας τα δεδομένα που αφήνουν ένα στους πέντε νέους χωρίς δουλειά – εξαρτώμενους από τους γονείς τους, συνήθως ύστερα από σπουδές και πτυχία – θεωρώ ανευθυνότητα τη στάση της κυβέρνησης να οργανώνει διαμαρτυρίες φορέων – βραχιόνων του ΑΚΕΛ για τα όρια συνταξιοδότησης. Αποτελεί υποκρισία και φθηνό λαϊκισμό να στρέφει το ΑΚΕΛ αλλού την προσοχή της επικαιρότητας, με ιδεολογήματα και συνθήματα, τη στιγμή που έχει ακέραιη την ευθύνη χάραξης πολιτικής για αντιμετώπιση της ανεργίας. Σε καμία χώρα της ΕΕ δεν επιχειρείται αυτή η συντεχνιακή σύνδεση της υπαρκτής δημογραφικής γήρανσης με την απασχόληση δυνητικά νεοεισερχομένων στη δημόσια υπηρεσία.
Η αντίληψη ότι η νέα γενιά κάθεται στην ουρά, περιμένοντας διορισμό στο δημόσιο με το κομματικό εισιτήριο είναι λανθασμένη. Εκτός του ότι δεν ανταποκρίνεται στο φιλελεύθερο πνεύμα των νέων, είναι καθολικά παραδεκτό ότι τα επόμενα χρόνια ο ήδη διογκωμένος δημόσιος τομέας θα περιοριστεί. Η ευθύνη της κυβέρνησης δεν είναι να οργανώνει διαδηλώσεις αλλά να παράγει πολιτική που θα πάρει τον τόπο μπροστά, θα δώσει νέες ευκαιρίες στη γενιά που επένδυσε οικογενειακούς πόρους και κόπους για να μορφωθεί και να σταδιοδρομήσει.
Παρατηρώ δυστυχώς ότι με εξαίρεση ορισμένα αποσπασματικά και πενιχρά κίνητρα, η κυβέρνηση του ΑΚΕΛ δεν έχει κανένα προσανατολισμό στα ζητήματα ανεργίας και απασχόλησης. Βλέπει αμήχανα τους αριθμούς να αυξάνονται, τα δημόσια ταμεία να επιβαρύνονται από τα επιδόματα και τους νέους να περιθωριοποιούνται. Αντί να παράγει πολιτικές, εκφωνεί λόγους και αναλώνεται σε συντεχνιακού τύπου ασκήσεις.
Ο δικός μας προσανατολισμός είναι διαφορετικός, γιατί η πολιτική σκέψη και λογική μας διαφέρει από το ΑΚΕΛ. Η οργάνωση της αγοράς εργασίας σε συνδυασμό με την τριτοβάθμια μόρφωση από τη μια, και την κατάρτιση σε τεχνικά επαγγέλματα από την άλλη, είναι η κατεξοχήν ευθύνη μιας πολιτικής δύναμης που μπορεί να κυβερνήσει. Πρόοδος για την κοινωνία είναι να επιτύχεις σήμερα την έγκαιρη στροφή στα νέα επαγγέλματα που απαιτούν νέες δεξιότητες και θα προσφέρουν στους σημερινούς πτυχιούχους και όσους θα έρθουν τα επόμενα 5 – 10 χρόνια, ευκαιρίες για δουλειά, αναγνώριση της γνώσης και της ικανότητάς τους, και εντέλει επαγγελματική ανέλιξη. Για να το επιτύχει αυτό μια πραγματικά προοδευτική κυβέρνηση, θα πρέπει κατά τη γνώμη μου, να αφήσει τις περιθωριακές πρακτικές και να ασχοληθεί σοβαρά με την εκπόνηση ενός στρατηγικού σχεδίου για την απασχόληση των νέων σε συνεργασία με τα πανεπιστήμιά μας, τον επιχειρηματικό κόσμο, τους εργοδότες, τις μικρομεσαίες μονάδες. Μόνο έτσι μπορούμε να σπάσουμε τον φαύλο κύκλο της οικονομικής κρίσης που παράγει ανέργους και σήμερα αφήνει 18 στους 100 νέους εκτός εργασίας, πολλούς άλλους ετεροαπασχολούμενους και όλους μαζί να αντιμετωπίζουν κίνδυνο να μείνουν μόνιμα στο περιθώριο.
