Τιμημένα μέλη της οικογένειας του ήρωα Πέτρου Γιάλλουρου,
Ελληνίδες και Έλληνες,
Με ευλάβεια και εθνική υπερηφάνεια, συγκεντρωθήκαμε σήμερα εδώ για να αποδώσουμε τις δέουσες τιμές σε μια εξέχουσα μορφή του εθνικοαπελευθερωτικού μας αγώνα, τον Πέτρο Γιάλλουρο. Να τιμήσουμε ακόμη έναν αγωνιστή που πέρασε στο πάνθεο των ηρώων όπως και άλλοι συναγωνιστές του, που με αυταπάρνηση θυσίασαν το ύψιστο αγαθό: Τη ζωή τους για την ελευθερία της πατρίδας μας τιμώντας με την ύψιστη αυτή θυσία τα ελληνικά νιάτα της πατρίδας μας.
Ο Πετράκης Γιάλλουρος γεννήθηκε στο κατεχόμενο Ριζοκάρπασο της επαρχίας Αμμοχώστου, στις 29 Αυγούστου 1938. Γονείς του ήταν ο Ζαχαρίας και η Αννεζού Γιάλλουρου. Είχε πέντε αδέλφια: Τον Λευτέρη, τη Μαρία, την Καίτη, τον Νίκο και τον Γιάννη. Ψηλός, λεπτός, με σγουρά ξανθά μαλλιά και καταγάλανα μάτια, πάντα πρώτος στα μαθήματά του, σημαιοφόρος του Ελληνικού Γυμνασίου Αμμοχώστου και ηγετική μορφή των αγωνιζόμενων μαθητών.
Γαλουχημένος με τα ιδανικά του έθνους αναμείχθηκε από νωρίς στον αγώνα ενάντια στους Άγγλους κατακτητές. Ηγέτης στις διαδηλώσεις και τις μαχητικές εξορμήσεις των μαθητών, ήταν υπεύθυνος για τη διανομή παράνομων προκηρύξεων της ΕΟΚΑ και την αναγραφή επαναστατικών συνθημάτων. Παρά το νεαρό της ηλικίας του ήταν συνειδητοποιημένος αγωνιστής της ΕΟΚΑ και στρατολογούσε νέους στις ομάδες κρούσεων.
«Λόγος του και κουβέντα του» έλεγε η μάνα του «ήταν πάντα η Ελλάδα. Καημός του και πόθος, όνειρο και τραγούδι του, η Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα. Να αγωνιζόμαστε πρέπει, μάνα, να αγωνιζόμαστε για την Κύπρο μας».
Φίλες και φίλοι,
Τον Αύγουστο του 1955, και ενώ ο Πετράκης ήταν ηγετικό στέλεχος της Άλκιμου Νεολαίας Ε.Ο.Κ.Α, συμμετείχε στη μαθητική εκδρομή-προσκύνημα του σχολείου του στην Ελλάδα.
Σημαιοφόρος με τη στολή και το πηλήκιο του Γυμνασίου του, κρατά τη γαλανόλευκη κατά την τελετή κατάθεσης στεφάνου στο Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτου.
Δέος τον διαπέρασε την πρώτη φορά που αξιώθηκε να πατήσει το πόδι του στη μητέρα πατρίδα.
Αυτή η μοναδική για τον Πετράκη στιγμή, έμελλε να του σημαδέψει την ψυχή του η οποία ενώθηκε για πάντα με τα άγια χώματα της Ελλάδας. Με τις άφθαρτες αρχές και αξίες, με τη μέγιστη του ανθρώπου πνοή που ξεφυσά σαν λέει τη λέξη Ελευθερία. Με δάκρυα στα μάτια του και στην πένα του, έγραψε τότε στον πατέρα του για τα συναισθήματά του και παράλληλα για τον μεγάλο του πόθο: Να δει την Κύπρο λεύτερη.
Με την επιστροφή του στην Κύπρο, ο Πετράκης ορμώμενος από αυτόν τον πόθο του, έγινε ακόμη πιο ενεργός, ακόμη πιο μαχητικός. Μαζί με τους συμμαθητές, στις 6 Φεβρουαρίου 1956, βγήκαν ξανά στους δρόμους. Οι μαθητές γυμνοί από οπλισμό αλλά ντυμένοι την ελληνική σημαία, απέναντι στα όπλα του κατακτητή, μετά που η αποικιακή «κυβέρνηση» διέταξε το κλείσιμό του σχολείου, ακολούθησαν και πάλι τον ίδιο δρόμο. Ξεκινώντας από το Γυμνάσιο και το Εμπορικό Λύκειο Αμμοχώστου συγκεντρώθηκαν στην οδό Ερμού και οργάνωσαν μεγάλη μαχητική διαδήλωση. Ο κατακτητής όμως μπροστά στα άοπλα παιδιά, προέβαλλε πραγματικά πυρά.
Στην πρώτη γραμμή όπως πάντα ο Πετράκης. Καθώς οι συμμαθητές του οπισθοχωρούν για να γλυτώσουν από τις σφαίρες, εκείνος σηκώνει τη γαλανόλευκη ακόμη πιο ψηλά. Ο Άγγλος υπαξιωματικός στόχευσε και πυροβόλησε στην καρδιά τον σημαιοφόρο. Ο Πετράκης Γιάλλουρος ακόμη και πληγωμένος, έκανε όσα βήματα μπορούσε μπροστά, προς τη λευτεριά, πριν εισέλθει αγκαλιά με την ελληνική σημαία στο πάνθεον των ηρώων.
Ελληνίδες, Έλληνες
Το μεγαλείο της ψυχής του Πέτρου Γιάλλουρου, είναι γραμμένο και αποτυπωμένο με μεγάλα γράμματα. Χαραγμένη στην καρδιά του η Ελλάδα και η Ελευθερία, έστειλε με τη θυσία του ένα μήνυμα που διαπερνά το εφήμερο και γίνεται αιώνιο, όπως αιώνια είναι η κραυγή του ανθρώπου για ελευθερία. Ο συμμαθητής του Δημήτρης Λεβέντης είχε περιγράψει με αυτόν τον συγκλονιστικό τρόπο την ταφή του Πετράκη Γιάλλουρου:
«Είχε βραδιάσει, όταν φτάσαμε. Τον θάψαμε την ώρα που θέλησε η βροχή να ραντίσει το σώμα του με το νερό της αιωνιότητας. Με τη νεκρώσιμη ακολουθία στο φως των κεριών και με τον συνταρακτικό λόγο του Γιάννη Αναγνωστόπουλου συνοδεύσαμε τη βροχή και ανεβήκαμε ψηλά, για να πλησιάσουμε τα μέρη, όπου πήγε ο Πέτρος, για να σμίξει με τους Αθάνατους του Ελληνισμού».
Δεν αρκεί να τον μνημονεύομε μόνο τον Πετράκη Γιάλλουρο. Πρέπει να κατευθύνει την σκέψη, τον λογισμό και την ύπαρξη μας, ο λόγος για τον οποίον απέθανε εθελουσίως, στα δεκαεφτά του μόλις χρόνια, ανεμίζοντας έκτοτε στους αιθέρες της Κύπρου τη γαλανόλευκη ψυχή του.
Είναι η θυσία του, όπως και έτερων ηρώων της μικρής πατρίδας, που δείχνουν σ’ εμάς σήμερα το πόσο βαρύ πρέπει να νοιώθουμε το χρέος και την ευθύνη απέναντι στην πατρίδα μας. Και το πόσο πρέπει να παραμερίζουμε τους εγωισμούς και τις μικρότητες, για να μπορούμε να εκτελούμε το πραγματικό καθήκον μας.
Διότι η εθνική ευθύνη δεν υφίσταται μόνο σε περιόδους όπου καλούμαστε στα όπλα. Η ευθύνη απέναντι στην πατρίδα και το έθνος είναι ακόμα πιο επιβεβλημένη σε ειρηνικές περιόδους. Ιδιαίτερα δε, όταν η ειρήνη που ζούμε είναι επίπλαστη και μπορεί ανά πάσα στιγμή να μεταβληθεί.
Και σήμερα που αγωνιζόμαστε να πετύχουμε την πραγματική απαλλαγή του τόπου μας από ξένα στρατεύματα και εγγυήσεις, η εθνική ευθύνη πρέπει να μεταφράζεται πρώτα και κύρια σε ενότητα και ομοψυχία.
Μια ψυχή μεγάλη, σαν του Πετράκη Γιάλλουρου.
Ας είναι αιωνία η μνήμη του.
